شبی از شبها، شاگردی در حال عبادت و تضرع و گریه و زاری بود.

در همین حال مدتی گذشت، تا آنکه استاد خود را، بالای سرش دید، که با تعجب و حیرت؛ او را، نظاره می کند !

استاد پرسید : برای چه این همه ابراز ناراحتی و گریه و زاری می کنی؟

شاگرد گفت : برای طلب بخشش و گذشت خداوند از گناهانم، و برخورداری از لطف خداوند!

استاد گفت : سوالی می پرسم ، پاسخ ده؟

شاگرد گفت : با کمال میل؛ استاد.

استاد گفت : اگر مرغی را، پروش دهی ، هدف تو از پرورشِ آن چیست؟

شاگرد گفت: خوب معلوم است استاد؛ برای آنکه از گوشت و تخم مرغ آن بهره مند شوم .

استاد گفت: اگر آن مرغ، برایت گریه و زاری کند، آیا از تصمیم خود، منصرف خواهی شد؟

شاگردگفت: خوب راستش نه...!نمی توانم هدف دیگری از پرورش آن مرغ، برای خود، تصور کنم!

استاد گفت: حال اگر این مرغ ، برایت تخم طلا دهد چه؟ آیا باز هم او را، خواهی کشت، تا از آن بهره مند گردی؟!

شاگرد گفت : نه هرگز استاد، مطمئنا آن تخمها، برایم مهمتر و با ارزش تر ، خواهند بود!

استاد گفت :پس تو نیز؛ برای خداوند، چنین باش!

همیشه تلاش کن، تا با ارزش تر از جسم ، گوشت ، پوست و استخوانت؛ گردی.

تلاش کن تا آنقدر برای انسانها، هستی و کائنات خداوند، مفید و با ارزش شوی

تا مقام و لیاقتِ توجه، لطف و رحمتِ او را، بدست آوری .

گریه و زاری برای خداوند بد نیست ولی خداوند از تو گریه و زاری نمی خواهد!

او، از تو حرکت، رشد، تعالی، و با ارزش شدن را می خواهد و می پذیرد،

نه ابرازِ ناراحتی و گریه و زاری را.....!

ازشنبه درون خود تلنبار شدیم

تا آخر پنج شنبه تکرار شدیم

خیر سرمان منتظر دیداریم

جمعه شد و لنگ ظهر بیدار شدیم . . .

- بخشش را "بخش کن"... محبت را "پخش کن" ...

- غضب "پریشانی" است... نهایتش "پشیمانی" است ...

- "به طرف" گوش بده... "بی طرف" نظر بده ...

- شکیبایی... بر هر "دعوایی"، "دواست"...

- هر چه "بضاعتمان" کمتراست ... "قضاوتمان" بیشتر است...

- وقتی "عصبانی" هستم ... "لب به لبخند" نمی زنم!

- با "خویشتنداری" ... "خویشاوند داری" ...

- "بخشش" ... پاک کن "رنجش" ...

- به "خشم" ... "چشم" نگو ...

- در اینکه با هم "تفاوت داریم"...  با هم "تفاهم داریم"!؟

- موقع عصبانیت... "داد نزن" خود را  "باد بزن"!

- سوء تفاهم، "تیر خطایی" است... که از "گمان" رها می شود!

- انسان "خوشرو" ... گل "خوشبو" ست.

- "آتشنشان" باش ... "آتشفشان" نباش ...

- از دورویی "دوری" کنیم... جای "دوری" نمی رود!

- وقتی "دور هم" جمع نشدیم ... "دور از هم" منها شدیم!

- از "تنفر" ... "متنفرم" ...

- "می توانست" اینطور نباشد... "می توانم"  اینطور نباشم ...